Kościół pw. Matki Boskiej Królowej Polski

Kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Polski początkowo pełnił rolę świątyni ewangelickiej. Wraz z nastaniem w Wąbrzeźnie rządów pruskich nastąpił szybki rozwój protestantyzmu. Jego wyznawcy początkowo odprawiali nabożeństwa w domu prywatnym. Dopiero wraz ze wzrostem liczby ewangelików oraz po zebraniu odpowiednich funduszy przystąpiono do budowy świątyni. Wzniesiony w latach 1835-1836 neoromański kościół ulokowany został w południowo-wschodniej części rynku. W późniejszych latach dobudowano do niego wysoką wieżę, na której zawieszono trzy nowe dzwony ufundowane przez członków gminy luterańskiej.

 Gmina w 1799 r. otrzymała teren grodziska średniowiecznego, leżący przy drodze na Chełmno, gdzie został urządzony cmentarz. W kolejnych latach, wraz z liczebnym rozwojem społeczności ewangelickiej, powołano w Wąbrzeźnie pierwszą parafię protestancką, której od 1852 r. przewodniczył pastor dr Weckwarth. Po jego śmierci obowiązki kierowania parafią przejął pastor Dolivie, który przyczynił się do budowy domu parafialnego przy ul. Wolności (obecnie mieści się w nim Ochronka im. Edmunda Bojanowskiego oraz świetlica środowiskowa).

W 1897 r. Wąbrzeźno stało się sercem nowo utworzonej diecezji luterańskiej, liczącej prawie dwadzieścia tysięcy osób zamieszkujących w trzydziestu okolicznych miejscowościach. W związku z tym kościół został rozbudowany poprzez dodanie prezbiterium i zakrystii. Wewnątrz wzniesiono empory umożliwiające pomieszczenie większej liczby wiernych, ufundowano nowe okna, w partii chóru wstawiono trzy witraże z wyobrażeniami Jezusa oraz św. Piotra i św. Pawła, na emporze zachodniej zainstalowano nowy instrument organowy.

Druga wojna światowa doprowadziła do rozbicia tutejszej gminy ewangelickiej, zmuszając część jej członków do emigracji. Opuszczona świątynia została przejęta przez katolików jako kaplica szkolna pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski. Od 1987 r. świątynia pełni funkcję kościoła parafialnego. Jej wystrój pochodzi z początku XX wieku. Składają się nań neogotyckie ołtarze boczne z 1908 r. Serca Jezusa i św. Józefa oraz ołtarz św. Antoniego z 1900 r. Z tego okresu pochodzą również stacje drogi krzyżowej i feretron. Nieco wcześniejszy jest obraz „Chrystusa w Ogrójcu” z 1893r., przepiękny witraż z XIX w. z postaciami Piotra i Pawła oraz witraże z XIX wieku.