Krajobraz ziemi wąbrzeskiej został ukształtowany przez ostatnie zlodowacenie bałtyckie. Po wycofaniu się lodowca, w schyłkowym paleolicie pojawiły się warunki, które umożliwiły bytowanie na tym terenie człowiekowi. Na obszarze Europy Środkowej nastąpiło ocieplenie klimatu. Ukształtował się wówczas suchy, chłodny klimat, zbliżony do obecnie panującego na pograniczu tundry i tajgi. Egzystencja ludności uzależniona była wówczas od zmieniających się pór roku i wędrówek reniferów. Na podstawie wykopalisk i znalezisk możemy ustalić, że Wąbrzeźno i jego okolice były zamieszkałe już w zamierzchłych czasach przedhistorycznych. Zaczątki działalności ludzkiej na tym obszarze miały miejsce ok. 12 tys. lat temu.
W połowie 4 tysiąclecia p. n. e. przybyła z obszaru Czech i Moraw pierwsza ludność, żyjąca z uprawy roli i hodowli zwierząt domowych. Była to istotna zmiana w gospodarce człowieka na tym terenie. Ludność tę tworzyli przedstawiciele kultury ceramiki wstęgowej, zwanej tak od charakterystycznej ornamentyki, pokrywającej na kształt wstęg całą powierzchnię naczyń. Wstęgowcy mieszkali w chatach zagłębionych w ziemię – tzw. ziemiankach. Osadę ludności ceramiki wstęgowej kłutej odkryto w Sitnie niedaleko Wąbrzeźna. Jest to najstarsza dotychczas znana osada na ziemi wąbrzeskiej.
Początek III okresu neolitu to pojawienie się półkoczowniczych ludów ceramiki sznurowej, pochodzących prawdopodobnie z Ukrainy. Zawdzięczają swą nazwę zwyczajowi zdobienia naczyń odciskami sznura. Była to ludność wojownicza, która dzięki oswojeniu konia mogła odbywać dalekie podróże, jednocześnie mieszając się z rdzennymi mieszkańcami oraz wywierając wpływ na ich kulturę. Zmarłych grzebano z reguły oddzielnie, zwykle w grobach płaskich. Wyjątkowo sypano nad zwłokami niskie kurhany z ziemi lub, jak grób odkryty w Wąbrzeźnie, pokrywano kamieniami. Epoka brązu to dla naszego regionu etap kształtowania się kultury łużyckiej, której występowanie potwierdzają pojawiające się odkrycia.
Cały okres żelaza zbiegł się na Pomorzu z rozmaitymi migracjami i znacznymi wpływami kultury rzymskiej. Najazdy i wędrówki ludów spowodowały konieczność budowy osad warownych czy grodów. Grodziska-szańce na wzgórzach znajdujemy w Wąbrzeźnie i w okolicy. Osady i warownie zakładano przede wszystkim w tym regionie nad jeziorami. Zachowało się grodzisko stanowiące relikt wczesnośredniowiecznego grodu wąbrzeskiego. Z pierwotnej bryły grodziska pomiędzy jeziorami Frydek i Zamkowym pozostało jedynie 20-25%, a nawarstwienia kulturowe tego obiektu zostały zniszczone w XIX w. przez użytkowanie tego terenu jako cmentarza ewangelickiego. Odosobnioną formą osady jest osada nawodna wzniesiona na palach, której relikty odkryto w torfie przy Jeziorze Sitno.
Do ciekawostek należą także srebrne skarby odnalezione na terenie Wąbrzeźna, w skład których wchodziły monety, fragmenty lanego kruszcu oraz depozyty ozdób. Znaleziska te, pochodzące w przewadze z połowy XI w., świadczą o tym, iż terytorium to utrzymywało intensywnie ponadregionalne kontakty handlowe, stosując już w tej wymianie pieniądz kruszcowy. Kontaktom tym sprzyjał przebiegający tu we wczesnym średniowieczu szlak handlowy z Kujaw do Prus.
Do grodu i usytuowanego przy nim podgrodzia odnosi się nazwa Wambrez, utrwalona w źródłach pisanych dopiero w 1246 roku. Nazwa Wambrez oznacza osadę wśród brzóz, czyli w brzezinie. Około 1220 roku gród wąbrzeski ucierpiał w wyniku najazdu plemion pruskich. Został spalony . Nowy okres w dziejach ziemi chełmińskiej rozpoczął się w 1231 roku, gdy rycerze zakonu krzyżackiego przystąpili do walki z Prusami.
W 1228 roku ziemia chełmińska nadana została zakonowi krzyżackiemu, w zamian za obronę przed najazdami ze strony Prusów. Pierwsza wzmianka o Wąbrzeźnie pochodzi z dokumentu wystawionego 19 kwietnia 1246 roku, na mocy którego biskup chełmiński Heidenryk otrzymał od wielkiego mistrza Henryka von Hohenlohe 600 łanów w Chełmży, Wąbrzeźnie, Bobrowie i nad Drwęcą.
W Wąbrzeźnie krzyżowały się drogi komunikacyjne z Mazowsza nad Bałtyk i z ziemi chełmińskiej do ziemi lubawskiej.Ponadto osada wąbrzeska znajdowała się w centrum biskupstwa chełmińskiego, co wpłynęło zapewne na budowę tu rezydencji biskupiej. Budowę zamku rozpoczął biskup Herman von Prizna zachwycony położeniem miasta. Prawdopodobnie to on nadał mu nazwę „Friedecke” czyli „spokojny zakątek”. Budowę ukończono w 1321 roku. Zamek pełnił funkcję rezydencji biskupiej do 1655 roku, przy czym jedynie w XIV wieku była to główna siedziba biskupa.
W latach 1323-1349 zbudowany został gotycki kościół parafialny z kamienia i cegły, obecny kościół pw. św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza. Fundatorem budowy kościoła był biskup Otton, któremu przypisuje się również otoczenie miasta murami obronnymi (niezachowanymi).
Wiek XIV i początek XV to rozkwit miasta. Z tego okresu pochodzi niezachowany przywilej lokacyjny, wystawiony około 1330 roku. Miasto posiadało 6 ha, miało kształt prostokąta o wymiarach 300 na 200 metrów. Wzniesione zostają zamek, kościół i mury miejskie. Z 1400 roku pochodzi też pierwsza wzmianka o studencie pochodzącym z Wąbrzeźna – był to uczeń uniwersytetu w Krakowie – Jacobs Andree de Fredec. Miasto ucierpiało w czasie wojen z zakonem krzyżackim. Podczas bitwy pod Grunwaldem (15 lipca 1410 r.) mieszkańcy Wąbrzeźna, jako poddani wielkiego mistrza, walczyli po stronie Zakonu. Chorążym ziemi chełmińskiej był Mikołaj z Ryńska, założyciel antykrzyżackiego Towarzystwa Jaszczurczego.
Na mocy II pokoju toruńskiego z 1466 r. ziemia chełmińska wraz z Wąbrzeźnem przeszły pod panowanie króla polskiego. Władzę nad miastem nadal sprawował biskup chełmiński. Władzę ustawodawczą, sadowniczą i administracyjną sprawowała rada miejska z burmistrzem. Najstarszym znanym z imienia burmistrzem był Stefan. 10 stycznia 1534 roku biskup Jan Dantyszek za zgodą króla Zygmunta I Starego wystawił miastu nowy przywilej i nadał mu herb (skrzydło orła i pastorał). Rok później spisany został inwentarz zamku, który za względu na spisanie go w języku polskim jest ewenementem.
Przełom XVI i XVII wieku był okresem największej świetności miasta w Prusach Królewskich. Nastąpił rozwój gospodarki towarowo-pieniężnej, lokalnego handlu oraz rzemiosła. Jednak głównym zajęciem mieszkańców miasta były rolnictwo i hodowla. W XVII wieku nastąpiła polonizacja miasta – wszelkie zachowane dokumenty i zapiski z tego okresu redagowane były po polsku lub łacinie. Reformacja nie przyniosła większych zmian. Wąbrzeźno, jako miasto biskupie, pozbawione było swobody wyznania, a postępująca kontrreformacja wpłynęła na ożywienie życia religijnego w mieście. Przykładem świętobliwego życia w owym czasie był Błażej Pęcherek, znany jako Ojciec Bernard z Wąbrzeźna (1575-1603), zakonnik zmarły w opinii świętości.
Dalszy rozwój miasta zahamowany został przez wojny ze Szwecją. Wąbrzeźno zostało splądrowane w 1629 roku, straty powiększyła epidemia dżumy w 1630 roku, jednak apogeum nieszczęść przypadło na listopad 1655 r. Wojska szwedzkie, pod dowództwem feldmarszałka Gustawa Steenbocka, spaliły miasto a po długim ostrzale zniszczyły zamek biskupi. Zniszczone zostały także kościół, szkoły parafialne, zaginęły pieczęć miasta oraz przywileje biskupie.
Po zniszczeniach w 1655 r. zamek popadał w ruinę, a z jego wyposażenia zachowały się jedynie dwie drewniane, polichromowane figury św. Ludwika Andegaweńskiego oraz Matki Bożej Zamkowej (obecnie przechowywane w kościele farnym).
W 1674 r. biskup Olszowski nowelizował przywilej miejski dla Wąbrzeźna. 3 czerwca 1685 r. w uroczystej procesji przeniesiono do wąbrzeskiego kościoła cudowny obraz Matki Bożej.
W 1700 r. miasto strawił wielki pożar, w którym spłonęło wiele domów i kościół parafialny. Miasta nie ominęły też wojska szwedzkie i rosyjskie w czasie Wielkiej Wojny Północnej. Zamarły handel i rzemiosło. Wpływ na upadek miasta miały również zarazy i nieurodzaje.
Z tego okresu pochodzi spis podatkowy zajętych ziem. Miasto liczyło 78 domów, ale żadnego budynku urzędowego. Prawa obywatelskie posiadało 77 osób. Powierzchnia wynosiła 60 łanów. Działało 29 browarów i 1 gorzelnia, obowiązywały stare zwyczaje mierzenia, np. okomiar.
Władze zaborcze po zagarnięciu Prus Królewskich rozpoczęły ponowną kolonizację tych ziem, sprowadzając osadników niemieckich oraz ustalając język niemiecki urzędowym. W roku 1788 Prusacy zmienili polską nazwę Wąbrzeźno na Briesen, do której dodali później określenie Westpreussen – dla odróżnienia od kilku innych miejscowości o tej samej nazwie. Rozpoczęło się, początkowo powolne, a później coraz bardziej planowane i intensywne, niemczenie Wąbrzeźna i regionu.
W roku 1792 nawiedził miasto ostatni z groźnych pożarów, który zniszczył ratusz i większość domów przy rynku. W tej sytuacji władze pruskie opracowały nowy plan zabudowy miasta i udzieliły mieszkańcom pomocy w odbudowie. Ponadto król pruski Fryderyk Wilhelm II zgodził się, by do odbudowy domów czerpano materiał z rozbiórki zamku biskupiego.
Konstytucja 3 Maja oraz Insurekcja Kościuszkowska nie miały żadnego wpływu na życie mieszkańców. Utworzenie Księstwa Warszawskiego (1807 r.) nie przyniosło upragnionej wolności, ale miało duże znaczenie dla procesu kształtowania się polskiej świadomości narodowej.
W 1815 roku ziemię chełmińską ponownie przyłączono do Prus Zachodnich, przywracając prawa pruskie. Likwidacja ustroju feudalnego przyczyniła się do wzrostu znaczenia gospodarczego Wąbrzeźna. Stało się ono ważnym ośrodkiem rzemieślniczo – handlowym.
W latach trzydziestych osiedlono w Wąbrzeźnie ponad tysiąc kolonistów niemieckich, dla których w 1852 roku ustanowiono parafię protestancką. W 1897 r. powołana została protestancka diecezja wąbrzeska.
Polskie walki narodowowyzwoleńcze nie przeszły w Wąbrzeźnie bez echa. Mieszkańcy mieli swój udział w powstaniu listopadowym, styczniowym i Wiośnie Ludów. Wszystkie te ruchy narodowe zostały stłumione, ale wykazały poczucie silnej przynależności do narodu polskiego.
Po zjednoczeniu Niemiec w 1871 roku polityka wobec Polaków znacznie się zaostrzyła. Na mocy wydanych ustaw usunięto język polski ze szkół średnich, sądownictwa i administracji. Komisja kolonizacyjna wykupywała własność polską, osiedlając na niej chłopów sprowadzonych z Rzeszy i zwiększając w ten sposób liczbę ludności niemieckiej. Jednocześnie przełom XIX i XX wieku był okresem znacznego rozwoju przestrzennego i gospodarczego, do czego przyczyniło się również utworzenie w 1887 roku powiatu wąbrzeskiego.
We wspomnianych latach w Wąbrzeźnie powstało wiele gmachów, urządzeń oraz zakładów produkcyjnych (dworzec kolejowy, gmach sądu, szkoły, poczta, nowy ratusz). W mieście zakładano chodniki, park miejski z kortem tenisowym, urządzono aleję spacerową nad jeziorem. Do największych osiągnięć władz miasta należało wybudowanie wodociągów, elektrowni i bocznicy kolejowej oraz szos łączących Wąbrzeźno z okolicznymi miastami.
To gospodarcze powodzenie nie przytłumiło wśród wąbrzeźnian świadomości przynależności narodowej. Ważną rolę w podtrzymywaniu polskości i popieraniu gospodarki polskiej odegrały różnego rodzaju organizacje: Towarzystwo Przemysłowe, Spółka „Rolnik”, Bank Ludowy, Towarzystwo Naukowe, Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”.
Wybuch pierwszej wojny światowej spowodował spadek produkcji i zastój w handlu, ale jednocześnie rozbudził nadzieje na odzyskanie niepodległości . Słusznie wierzono, że nastąpią klęska Niemiec i odbudowa państwa polskiego. Traktat wersalski (1919) ostatecznie zadecydował o włączeniu ziemi chełmińskiej do odrodzonej Polski. 19 stycznia 1920 roku Wąbrzeźno opuściły oddziały Grenzschutzu (niemiecka straż graniczna), a pieczę nad miastem przejęła straż ludowa . Nazajutrz, 20 stycznia wkroczył do miasta, uroczyście witany I Pułk Ułanów Krechowieckich pod dowództwem generała Pruszyńskiego. Kilka dni później do miasta przybył generał Józef Haller. Był to początek nowego okresu dziejów Wąbrzeźna.
Odbudowa niepodległości ściśle związana była z sytuacją gospodarczą. Napłynęła ludność z południowej Polski. Rozpoczęła się polonizacja szkół, urzędów i instytucji. Mniejszość niemiecka utraciła swą uprzywilejowaną pozycję.
Okres międzywojenny nie przyniósł miastu większych osiągnięć gospodarczych. W Wąbrzeźnie nadal dominowało rzemiosło. Najbardziej znaczące cechy miały tu swoje zarządy. Nowo założone i powstałe przed wojną przedsiębiorstwa po krótkim okresie rozwoju podupadały lub ulegały likwidacji w okresie kryzysu gospodarczego. Gwałtownie wzrosła liczba bezrobotnych, których zatrudniano przy budowie szos i urządzeń melioracyjnych.
Jednocześnie rozwijały się szkolnictwo i kultura polska. Działalność oświatową prowadziły również liczne organizacje społeczne i zawodowe, istniały amatorskie zespoły muzyczne, chóry oraz liczne stowarzyszenia. Dużą popularnością cieszyły się kluby sportowe „Pomorzanka” i „Pogoń”. W 1920 roku ukazał się pierwszy numer gazety polskiej „Głos Wąbrzeski”. Jej redaktorem naczelnym i wydawcą był Bolesław Szczuka. Nakładem jego drukarni ukazał się w 1924 roku „Zarys historii miasta Wąbrzeźno” autorstwa J. Stańczewskiego.
Krótki okres niepodległości zakończył wybuch II wojny światowej. Po wkroczeniu wojsk niemieckich zaczęła się akcja eksterminacji ludności polskiej. Przede wszystkim dążono do zagłady inteligencji. Aresztowanych zamykano w byłej fabryce Polskiego Przemysłu Gumowego (obecnie Ergis S. A.). Większość z tysiąca zgromadzonych tam osób rozstrzelano w Łopatkach k. Wąbrzeźna, a później w Kurkocinie.
W czasie okupacji znacznie wzrosła liczba ludności niemieckiej, obowiązywał zakaz posługiwania się j. polskim, zlikwidowano polskie szkoły, organizacje, ponownie zmieniono nazwę miasta na Briesen Westpreussen. Rozpoczęto również akcję wysiedleńczą, sprowadzając jednocześnie niemieckich osadników. Odpowiedzią na terror był opór ludności polskiej. Na terenie Wąbrzeźna i powiatu tworzyły się organizacje konspiracyjne, których zadaniem były walka zbrojna, sabotaż i działalność wywiadowcza.
W 1945 roku, po zakończeniu II wojny światowej, przystąpiono do organizowania administracji państwowej, zajęto się wyżywieniem ludności, opieką społeczną i uruchomieniem warsztatów pracy. Według spisu ludności w 1950r., Wąbrzeźno zamieszkiwały 8873 osoby. Ok. 50% ogółu zatrudnionych pracowało w powstałych na początku lat pięćdziesiątych Pomorskich Zakładach Tworzyw Sztucznych. Obok tego dużego zakładu powstawały również małe i średnie przedsiębiorstwa.
Zagospodarowano tereny rolnicze i zwiększono poziom produkcji rolnej. Miasto zaczęło się rozbudowywać. Powstały nowe osiedla, ulice i ciągi spacerowe , ruszyło także indywidualne budownictwo mieszkaniowe. Budowano nowe obiekty szkolne na terenie miasta i powiatu, modyfikowano sieć biblioteczną.
W 1975 roku nastąpiła likwidacja powiatu oraz reforma administracji miasta.
W roku 1987 odbyły się w Wąbrzeźnie ogólnopolskie dożynki z udziałem władz państwowych PRL.
Wrzesień 1980 roku to okres tworzenia się w wąbrzeskich zakładach struktur „Solidarności”, a w 1981 roku pozycja NSZZ była już mocno ugruntowana. Związek działał we wszystkich przedsiębiorstwach i coraz bardziej angażował się w lokalne sprawy, „wydzierając” powoli PZPR i jej ludziom w administracji monopol na ich arbitralne rozstrzyganie.
Nowy etap rozwoju miasta zapoczątkował rok 1990. Na skutek reformy administracji samorządowej wybrano Radę Miejską, Zarząd Miasta i burmistrza. Pierwszym burmistrzem został Bogdan Koszuta. Rozpoczęcie działalności samorządu terytorialnego wpłynęło bardzo korzystnie na realizację zadań inwestycyjnych w mieście. W okresie tym duży nacisk położono na rozwój mieszkalnictwa, infrastruktury komunalnej, uporządkowanie gospodarki ściekowej, remonty placówek oświatowych. Ponadto, jako jedno z pierwszych w kraju, od 1.09.1990r. miasto przejęło prowadzenie szkół podstawowych, a w latach 1995-98 prowadziło Liceum Ogólnokształcące im. Zygmunta Działowskiego w Wąbrzeźnie.
17 sierpnia 1990 roku wydano pierwszy numer pisma lokalnego „Wiadomości Wąbrzeskie”, które ukazywało się systematycznie najpierw co dwa tygodnie, a następnie co tydzień, przez 20 lat (ostatni numer ukazał się 12 sierpnia 2010 roku). W 1991 r. powstał Społeczny Komitet Budowy Miejskiej Telewizji Kablowej. Siecią wąbrzeskiej telewizji kablowej do roku 2001 administrował Wąbrzeski Dom Kultury, obsługując ok. 2000 abonentów. Od 1994 roku istnieje program lokalny MTK. Audycje emitowane są w cyklu tygodniowym.
Do osiągnięć inwestycyjnych zaliczyć należy oddanie do użytku nowoczesnej oczyszczalni ścieków. W ślad za tym rozbudowano sieci kanalizacyjne (ok. 96% miasta) i wodociągowe. Zmodernizowano stację uzdatniania wody. W 1996 roku Wąbrzeźno uroczyście obchodziło 750 – lecie istnienia. Z rokiem tym wiążą się również ważne dla rozwoju miasta decyzje oraz inwestycje.
Rada Miejska powołała, jako jedno z pierwszych w kraju, Regionalne Wąbrzeskie Towarzystwo Budownictwa Społecznego. Spółka jest obecnie jednym z największych inwestorów na lokalnym rynku budownictwa wielorodzinnego. Istotnym wydarzeniem było otwarcie w 1996 r. stacji redukcyjnej gazociągu, który po latach starań władz samorządowych doprowadzono do miasta.
Od początku lat 90. w mieście oddano do użytku ok. 900 mieszkań w budownictwie wielorodzinnym. Powstały trzy nowe osiedla mieszkaniowe: Niepodległości, Marysieńka, 750-lecia Wąbrzeźna.
Wyłączone zostały wszystkie kotłownie węglowe, a ich miejsce zajęły ekologiczne kotłownie olejowe lub gazowe. Zmodernizowano oświetlenie uliczne. Wybudowano nowe drogi wewnętrzne, m.in. na Osiedlu Ptasim, przebudowano Plac Jana Pawła II, oddano do użytku pełnowymiarową halę sportową przy obecnym Gimnazjum nr 1.
W październiku 2005 roku oddano do użytku Pływalnię Miejską im. Pawła Bączyńskiego. Jest to obecnie jeden z najnowocześniejszych tego typu obiektów w województwie kujawsko – pomorskim.
Podstawowym warunkiem rozwoju gospodarczego miasta jest dogodna komunikacja. Działania rozpoczęte w 2001 roku opracowaniem studium wykonalności, a zakończone w 2004 roku wykupem gruntów, były podstawą do zrealizowania wielkiego przedsięwzięcia-budowy obwodnicy miasta Wąbrzeźno. Inwestycję, realizowaną wspólnymi siłami starostwa powiatowego i miasta, zakończono 31 sierpnia 2006 roku. Oddana do użytku obwodnica o długości 7,8 km przyczyniła się do wyeliminowania uciążliwego ruchu tranzytowego z centrum miasta. Poprawiło się bezpieczeństwo ruchu drogowego, obniżył się poziom hałasu i emisji spalin. Wokół obwodnicy powstały dogodne tereny pod przyszłe inwestycje.
Wąbrzeźno od czasu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej intensywnie zabiega o fundusze z zewnątrz na realizację różnych projektów. W ramach Norweskiego Mechanizmu Finansowego miasto uzyskało środki na termomodernizację obiektów użyteczności publicznej, tj. Wąbrzeskiego Domu Kultury, Miejskiego Klubu Sportowego UNIA, Przedszkola Miejskiego, Filii Przedszkola Miejskiego, Szkoły Podstawowej nr 2, Szkoły Podstawowej nr 3, Gimnazjum nr 1. Realizację projektu zakończono w maju 2009 r.
W latach 2008 – 2011 przeprowadzono rewitalizację centrum miasta – Placu Jana Pawła II wraz z przyległymi do niego uliczkami. Inwestycja w 43,75% została sfinansowana ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Kujawsko – Pomorskiego na lata 2007 – 2013. Na odnowę certum miasta wydano w sumie ok. 7 mln zł.
W 2009 r. i 2010 r. nad Jeziorem Zamkowym (tzw. małe) położono dwa odcinki ścieżki pieszo-rowerowej o łącznej długości 1,4 km. W 2012 roku, dzięki dofinansowaniu z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Kujawsko-Pomorskiego (RPOWK) w ramach projektu „Rozwój usług turystycznych i uzdrowiskowych” wybudowano dziewięć kolejnych odcinków. Łącznie położono 6180 m ścieżek. Następne powstawały przy okazji budowy i przebudowy ulic. W 2016 roku ich łączna długość wynosi ok. 9 km. W tym też roku powstaje projekt na budowę następnych ścieżek, które połączą dotychczasowe w jedną pętlę.
Bardzo ważnym dla mieszkańców krokiem było podpisanie w 2011 roku porozumienia, na mocy którego samorząd przejął drogi wojewódzkie w granicach miasta, w zamian za oddanie w zarząd województwa obwodnicy miasta. Modernizacja dróg trwała od 2012 do 2013 roku i pochłonęła ponad 7 mln zł. Środki zabezpieczył Kujawsko-Pomorski Urząd Marszałkowski. Prace objęły ulice: Grudziądzką, Partyzanta, 1 Maja, Kętrzyńskiego, Chełmińską i Mikołaja z Ryńska – w sumie 4,254 km dróg. Poza tymi ulicami od 2011 do 2015 roku przebudowano i wybudowano wiele innych dróg. Miasto znacznie zyskało nie tylko na bezpieczeństwie, ale i na wyglądzie.
Samorząd postawił m.in. na rozwój bazy sportowej i turystycznej. W połowie 2010 roku oddano do użytku Orlika, w 2011 roku przy Szkole Podstawowej nr 2 wybudowano boisko wielofunkcyjne, a w 2014 roku przy Szkole Podstawowej nr 3 wybudowano dwa boiska – wielofunkcyjne i do piłki nożnej. Te ostatnie wybudowano w ramach realizacji projektu rozbudowy bazy sportowej, który powstał w 2012 roku. W tym samym roku zakończono również prace nad projektem zagospodarowania Podzamcza.
Jedną z ważniejszych inwestycji prowadzonych w 2014 i 2015 roku była modernizacja Oczyszczalni Ścieków. Dzisiaj jest to w pełni zautomatyzowany i nowoczesny obiekt, z możliwością sterowania procesami zachodzącymi podczas oczyszczania ścieków, w którym osiągane są parametry ścieków zgodne z Dyrektywą Unijną 91/271/EWG. Całkowity koszt zadania wyniósł ok. 10 mln zł. Zadanie było dofinansowane z Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko na lata 2007 – 2013 w ramach działania POIS.01.01.00 I.1 Gospodarka wodno-ściekowa w aglomeracjach powyżej 15 tys. RLM priorytetu POIS.01.00.00 I. Gospodarka wodno-ściekowa. Wartość dofinansowania – 4.522.741,73 zł.
Ponadto: od 2013 roku w mieście funkcjonuje, wykonane w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, nowoczesne targowisko; od 2014 roku mieszkańcy mogą wskazywać do realizacji projekty zgłoszone w ramach budżetu obywatelskiego; w 2015 roku opracowano koncepcję wykonania kanalizacji deszczowej dla dwóch obszarów miasta; w 2015 roku Grupa Polskie Składy Budowlane S.A. nabyła jeden z terenów inwestycyjnych miasta, na którym do 31 grudnia 2016 roku powstać ma centrum logistyczne spółki.
